image by Heleen Mineur photography by Ies Kaczmarek

image by Thomas Lenden

Two beings exist in a green void. This void, a hideous expanse of nothingness, stretches infinitely in every direction, leaving them unsure if they occupy all of it or none of it at all. The boundaries of their being seem to blur, as they feel an overwhelming connection to all that was, all that is, and all that ever will be. Anything could happen because nothing ever will. In the void, danger is looming because nothing touches them. They are caught in a cruel dance, where their misery births a bizarre enjoyment. Stunned by possibility, grasped by fear and sparked by joy, they are stretched to an extreme. A deep longing for coziness and comfort creeps in, culminating in a desperate quest for blankets.

This physical and visual performance unveils an atmospheric exploration of emptiness. An emptiness reverberating from, around, and through the bodies of the performers.

CREDITS
creation, performance, sound design: FADAT
stage installation, costume design: Arthur Guilleminot
dramaturgy: Peter Missotten
coaching: Peter Vandemeulebroecke, Esther Snelder
outside eye: Michiel Vandevelde
photography: Ies Kaczmarek
visual design: Heleen Mineur
residencies: Het Huis Utrecht, Platform Nexus
co-production: ON_OFF_SPACE fueled by deSingel
supported by: Performing Arts Fund NL, Janivo Stichting, Amarte Fonds, Cultuurfonds

PRESS/REACTIONS
"Trying to get cozy in the dark dark void makes no promises. It offers no comfort and is not there to entertain us. It is a highly challenging performance that grants us access to some of the dark potentials of that dark dark void, thus raising questions about the way it resides within us. The performance feels like a poetic attempt to approach something that can never be fully captured. A quality of the human condition that too often prevents us from giving shape and naming what is hidden in our shadows." - Dean Bowen, Theaterkrant

‘’There’s an amplified groan from the front row, but I find this first moment of ‘action’ ingenious. It displays an admirable commitment to this exploration of emptiness, acknowledging that to build tension requires time.’’ - Rebecca Douglas, Springback Magazine

‘’FADAT zet een apocalyptisch, verontrustend en onvergetelijk landschap neer dat de toeschouwer met haar eigen angsten, zorgen en gevoelens van eindigheid confronteert. En op een of andere manier is deze performance ook nog eens grappig’’ - Maurtis de Bruijn

‘’Als je wilt zien wat het is om geboren te worden in de gebroken wereld waar we nu in leven moet je naar ‘trying to get cozy in the dark dark void’. Angstaanjagend en prachtig.’’ - Alma Mathijsen

‘‘Dan verschijnt er een tweede figuur, met dezelfde kramp en dezelfde zoekende oogbollen, slijm druipend uit zijn neus. Even traag beweegt hij zich door de ruimte, totdat hij tegen een microfoon aanloopt. ‘What should we do?’ klinkt er met vervormde stem door de zaal. Deze groene ruimte lijkt er eentje zonder zuurstof, een vacuüm. Een plek waar de tijd stilstaat, of waar tijd überhaupt niet bestaat. Is het de verbeelding van iemands binnenwereld, die koud, depressief en hol is?’’ [...] - Theaterkrant

‘’ [...] bekruipt gedurende de voorstelling een bepaalde vorm van verveling en irritatie me. Ook om me heen staan mensen uit het publiek op en lopen de zaal uit, waaronder zelfs een paar vrijwilligers van het festival zelf. [...]‘’ - Theaterkrant

‘’Ik dacht altijd dat ik de enige op de wereld was die ontzettend met zichzelf in de knoop kon raken, maar wat voelt het dan goed als je ziet dat je daarin niet de enige bent. Wat een feest van herkenning als je bij het zien van deze voorstelling bemerkt dat de meest eenzame ervaring op de bodem van je ziel ook door anderen wordt ervaren en kraakhelder en indrukwekkend wordt weergegeven. Dit geeft zo’n gevoel van omhulling en verbondenheid, dat ik het als een enorme troost heb ervaren dat er blijkbaar meer mensen zijn die zo’n enorme worsteling kunnen doormaken. Ik kon er geen genoeg van krijgen om te zien hoe de weerspiegeling van mijn eigen gevoelswereld met zoveel zorgvuldigheid maar ook humor werd getoond. Elke seconde was de moeite waard.’’ - Astrid Abels, reactie op recensie Theaterkrant